მე არც მოხუცი ვარ, არც ახალგაზრდა.
მე არ ვითვლი დროს, მაგრამ იგი მარიონეტივით მათამაშებს
მე ვარ დემონი და ვკლავ ანგელოზებს
მე ვარ ანგელოზი და დემონებს ვშობ
მე უკაცირელი კუნძული ვარ, ყველა რომ მასში ეძებს შვებას.
მე ვეშაპი ვარ, რომელიც ზღვისფერ ნელა მიჰქრის შორეულ ოკეანეში.
მე თქვენ მვუარყვეთ და მიწაში მიწამეთ.
მე არ ვგავარ სხვას, მაგრამ მეც სხვა ვარ.
მე გაორება ვარ.
მე რეალური გრძნობა ვარ ილუზიის კედლებში, რომელიც არ გაძლევს გაფრენის საშულებას და მის კედლებში ციბრუტი მოძრაობით მოგომწყვდევს.
მე შავი, უსასრულო ღამე ვარ თეთრ ზღვაში.
მე ვგრძნობ ემოციებს, რომელიც ვერ მთვლის და ამიტომ ყოველთვის გამირბის.
მე უმისამართო გიჟი ვარ, კონსერვატული ჩვევებით.
მე სკოლის დავალებასახლშიდარჩენილი მოსწავლე ვარ, კუბიკრული კაბით.
მე მიყვარს, რომ მიყვარს.
მე ისიც მიყვარს, როცა მძულს.
მე ოქროსფერი ლაჟვარდი ვარ, ოცნებად ჩამოღვენთილი.
მე არც მიწა ვარ, არც ცა.
მე არ მეშინია სიკვდილის, რადგან უკვე მოვკვდი.
მე სიცოცხლისაც არ მეშინია, რადგან მრავალჯერ დავიბადე.
მე მესიმის ყველა საიდუმლო ჩურჩული სხვებზე, მაგრამ საკუთარი ჩურჩული ყველაზე დიდი საიდუმლოა.
მე მესაფლავე ვარ, რომელიც ბავშვების გაჩენაში ეხმარება მკვდარ დედას.
მე სიკვდილის ვარ.
მე სიცოცხლოსაც ვარ.
მე ვიცი, რას ნიშნავს გძულდეს და გიყვარდეს ერთ დროულად.
მე არ ვიცი რას ნიშნავს მეგობარი, რადგან არასდროს მყოლია რომელიმე.
მე რაციონალიზმის მომხრე ვარ, მაგრამ მაინც ვერ ვიმონებ ემოციებს.
მე აქ ვარ, ახლა.
მე ვარსებობ, ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას.
მე მიყვარს წელშიმოხრილი დედაჩემი სევდიანი ღიმილით.
მე ვფიქრობ ბევრს მაგრამ ვერ მივდივარ დასკვნებამდე.
მე სულს მოგცემ, უბრალოდ მიიღე იგი.
მე გაგიღებ კარს, თუ დააკაკუნებ.
მე ვიქნები მოსამართლე, თუ დამნაშავე ხარ.
მე ჟანგისფერ ლოცვებს წაგიკითხავ, და გეტყვი, რომ ღმერთებზე მეტად, ადამიანებს ერთმანეთი გვჭირდება.
მე არავინ ვარ.
მე ავაშენებ სახლს, სადაც ვიცხოვრებთ ყველანი ერთად, მერე ვიჩხუბებთ და შევრიგდებით და ასე სულ.
მე მოგცემ ფიქრს, რომ დაძლიო ჭეშმარიტი ტყუილი.
მე მთებს ვეუბნები საიდმლოს, რომელიც საუკუნეებში გაიყინა ლაჟვარდოვანი სიამით.
მე ვერ ვიტან მანაქანების გაბრაზებულ ხმებს.
მე არ მჭირდება გზები, რადგან თვითონ ვარ გზა.
მე არც მითითებები მჭირდება, რადგან მხოლოდ იმედგაცურების შემდეგ ვხვდები პრობლემას.
მე ყველა სიკეთეზე ბოროტი ვარ და ყველა ბოროტებაზე კეთილიც.
მე ვიცი, რომ არაფერი არ არსებობს, მაგრამ მაინც მკაფიოდ მჯერა ათასი მოუმწიფარი სისულელის.
ჩვენ თვითონაც სისულელე ვართ, თუ არ სიყვარული და სიძულვილი.
მე მძულხართ ყველა და თან მიყვარხართ.
მე ვხედავ ჯერ წითელს, შემდეგ ცისფერს.
მე მთა ვარ კოსმოსურ იდელეაში ჩაძირული.
მე ვსწავლობ ბევრს მაგრამ არაფერი ვიცი.
მე არ მეშინია მომავლის, არც წარსულის.
მე ახლა ვარ.
და თუ მომავალ ახლამდე აღარ ვიქნები არ შემეშინდება, რადგან ყოველწამს უფრო მეტად ვძლიერდები.
მე უკვე მჯერა ხალხის უსაფუძვლო ტყუილების და არა ძველი სიმართლის.
მე არ ვცდილობ არაფერს, მაგრამ მინდა ყველაფერი ვიყო.
უბრალოდ.
მე.
სულელური თეორიის 9 წუთი 